Wie ben je écht?

Wie ben je écht?

Wat blijft er van je over? Als je alles verliest wat je liefhebt? Wat blijft er dan van je over? Wie ben je dan écht? Als het leven je op de knieën dwingt. Genadeloos. En er geen andere keuze meer overblijft dan loslaten wat je hebt vastgehouden. Op alle levensgebieden. Gezondheid, huwelijk, gezin, familie & vrienden, plezier, je huis, je carrière en je geld. Het zijn van die onmogelijke vragen in Spiriland. Best vaag. Waar eigenlijk geen antwoord op te geven is. Totdat je het meemaakt. Ver van mijn bed, dacht ik. Een vraag waarop ik altijd antwoordde met ‘wat een onzin allemaal.’ Ik kon het alleen maar bedenken in plaats van voelen. Nu weet ik het, diep vanbinnen. Bijna 3 jaar na het overlijden van mijn moeder. Waarna er een vulkaan aan ellende uitbarstte in mijn leven. Zoals beschreven in mijn blog van alweer 2 jaar geleden ‘Het afgelopen jaar’.

Wat bleef er toen van mij over? Wie was ik écht? Wie ben ik nu? Wie ben ik écht?

Het antwoord, of beter gezegd inzicht, kwam afgelopen weekend tijdens een wandelingetje. Met een prachtig uitzicht op een boom. De antwoorden waren direct voelbaar.

Ik ga eerlijk zijn. Wat in eerste instantie overbleef was een hoopje ellende in mij. Diepe ellende. Een heftige depressie. Met veel strijd in mij. Die ik projecteerde en aanwakkerde naar mensen om mij heen. Met gevoelsmatig uitzichtloze situaties. De financiële problemen, een eindigend zzp-contract en samenwerkingen die vastliepen hadden zich in mijn lichaam vastgezet. Met daarboven op het overlijden van mijn moeder, samenwonen met mijn pa met Alzheimer, mijn huis moeten verkopen, uiteindelijk ook mijn vader uit huis moeten plaatsen, afgesneden zijn van mijn kids en een hoop gedoe in de familie. En dat allemaal in slechts een paar maanden tijd. Ik sloeg op tilt. Als een flipperkast. In de bevriesmodus. Ik was mezelf volledig kwijtgeraakt.

Ik was in één klap ontaard, ontworteld. Geen vaste grond meer onder mijn voeten. Als een stevige boom die door een enorme storm uit de grond werd gerukt. Met wortel en al. Ik voelde een ‘gat’ in mijn hart. Door alle delen van mezelf die ik was kwijtgeraakt. Uiteraard met de daarbij behorende heftige emoties. Passende bij een complex rouw-en-verlies proces. Ik ging in therapie, bijna een jaar. Met als diagnose een depressie light, een broertje van depressie, aldus de psycholoog. Na bijna een jaar was ik ‘genezen’ verklaard. Al steekt met name de rouw en verlies nog regelmatig onverwachts de kop op. Wat ook heel normaal is, hoorde ik tijdens een lezing van Manu Keirse. Klinisch psycholoog en een begrip op het gebied van rouw en verlies. Ik hoorde daar ook voor het eerst het begrip ‘levend verlies’. Letterlijk, verlies van iemand die nog leeft. Of van iets dat nog aanwezig is. In mijn geval mijn scheiding, huis en vader met Alzheimer. Het blijft soms wennen. Die nieuwe realiteit. Dit vraagt om tijd, geduld en aanpassing.

Terug naar de vraag, wat is er van mij overgebleven? Komtie. Een man die een nieuwe balans zoekt in zijn leven. Die valt en opstaat. En weer valt en weer opstaat. Gesteund door dierbare mensen dicht bij hem. Iemand die in het heetst van de strijd altijd het avontuur met zichzelf blijft aangaan. Zo liep ik vanuit een burn-out naar Santiago de Compostela. Als eerbetoon aan mijn overleden vriend ging ik op trekking in Nepal. En met de as van mijn overleden moeder reisde ik via het Olavspad en de Poolcirkel naar uiteindelijk de Noordkaap. Ook om te ontsnappen aan de heftige stormen in mijn leven.

Als ik dreig om te vallen, sta ik na een tijdje weer op en kom ik bewust in actie. Zowel privé als zakelijk. Ik kijk altijd eerst in mijn eigen spiegel zoekend naar de diepere lagen in mezelf. Naar de lessen die ik nog te leren heb. Waar ik mezelf nog in mag blijven ontwikkelen. Natuurlijk nemen de emoties het nog wel eens over. Dan ben ik boos op het leven en iedereen om me heen. Tja, zelfs een beetje slachtoffer. En dat is ook oké. Want het leven heeft me symbolisch als een verkeerslachtoffer aangereden. Dat is ook gewoon wat het is. Al blijf ik niet meer hangen in wat mij is overkomen. In tegendeel. Ik pak mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn aandeel in mijn leven. Ik laat alles toe en ga er dwars doorheen. Soms met hulp. Soms alleen. Hoe moeilijk dat laatste ook is voor mijn omgeving.

Ik durf steeds meer onder ogen te zien dat dit blijkbaar is wat ik nodig had. Dat het universum me geeft wat ik blijkbaar nodig heb. En wellicht zelfs (on)bewust om heb gevraagd. Hoe pijnlijk en verdrietig ook. Om door te dringen tot de diepste kern van mezelf. Tot wie ik écht ben. Dat betekent loslaten, loslaten en nog eens loslaten. Om mezelf weer te kunnen omarmen en vast te houden. Niet alleen privé, ook zakelijk. Als mens en als ondernemer.

Zo kregen de Boeddhistische vlaggetjes in mijn logo een diepere betekenis. De kleuren van de vlaggetjes staan voor de elementen aarde (geel), water (groen), vuur (rood), lucht (wit) en ruimte (blauw). Daarbij gaat het al lang niet meer om letterlijk en figuurlijk in je element te zijn. Het gaat juist ook om te zijn met de elementen, omgaan met wat zich aandient. Eén met de elementen. Vanuit een Mindfulness gedachtegoed. Wanneer de aarde onder je voeten verdwijnt, het water je tot aan de lippen staat, je geen lucht meer krijgt, het vuur je aan de schenen wordt gelegd en je ruimte nodig hebt om weer te kunnen leven. Het gaat om het gedachtegoed achter de vlaggetjes. Niet alleen om vrede, wijsheid, kracht en moed te verspreiden. Ook om tegenslag om te zetten naar voorspoed.

In alle obstakels ontdekte ik dat ik ondanks alle heftige emoties mijn ding kon blijven doen. Vooral zakelijk, zei het met mate, lukte het toch iedere keer weer om waardevol te kunnen zijn voor mijn opdrachtgevers en klanten. Hoe diep ik ook zat. Met John’s ding. Zo ontstond de afgelopen weken ‘opeens’ JOHN’s avonturen: inspiraJOHN, exploraJOHN en orientaJOHN. Voor inspiratie, Mindfulness en maatwerk op jouw levenspad. Waarin ik je op avontuurlijke wijze wakker schud. Als ervaringsdeskundige en professional. Met een rugzak vol ervaring en tools. Om mensen te blijven begeleiden naar innerlijke rust, positieve energie en levensplezier. Kortom, in je element zijn. Dat is wat er uiteindelijk is overgebleven. Omdat ik alles heb verloren, was er niks meer te verliezen. En kwam er iets moois aan de oppervlakte naar boven drijven. Wie ik écht ben. John, niks meer en niks minder. John, die als kleine jongen al droomde van ‘op avontuur gaan’. Vanuit zijn kamertje, zijn cockpit, als kapitein van zijn avonturenmobiel. Weer aan het roer van het leven om de wereld te zien. En zichzelf te ontdekken.

Terug naar de boom onderweg tijdens mijn wandeling. En over het ontworteld zijn. Wat ik zag. Een aantal vertakkingen zijn abrupt afgezaagd, zo voelt het. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen voor de boom. Of voor zijn omgeving. Om in leven te blijven en weer te kunnen groeien. Hoe herkenbaar en symbolisch voor de afgelopen jaren uit mijn leven. Waarin ik werd omgehakt en weggeblazen door de zware stormen in mijn leven. En ja. De boom staat weer. Steeds steviger geworteld. Hij trekt weer nieuw leven aan. Met een stevige basis voor nieuwe groei en verbindingen. Met een thuis voor de bijtjes, zwammen en zelfs verschillende planten die op hem groeien. De littekens van de boom blijven zichtbaar. Net zoals bij mij. Ik ben mijn plek weer aan het innemen. Hier op aarde. Ik krijg voldoende water. Zodat ik verder kan groeien, de lucht in. En de afgesneden takken zijn het brandhout die een nieuw vuur in mij laten ontvlammen. Er is weer ruimte om mezelf te zijn. Om anderen weer te laten groeien. Net als deze boom.

---

Als Wakker Schudder neem ik je op mindful wijze mee op avontuur. Tijdens een inspiraJOHN (vonk voor avontuur), exploraJOHN (avontuurlijke mindfulness) en orientaJOHN (avontuur op maat). Om in je element te zijn.

Avontuurlijke groet,

John